Iedereen denk ik toch wel 

kent zo’n plekje uit het leven 

dat hij dierbaar koesteren wil 

blijft naar top positie streven. 

Een bankje in je eigen tuin 

waar herinneringen zweven 

van vergane glorie tijd 

die nog immer blijdschap geven. 

Een gebeurtenis diep gegrift 

in de brein breed opgeslagen. 

Mogelijke die eerste kus 

als een eeuwig welbehagen. 

De geboorte van je kind 

’t wonder wat je daar ontmoette 

iets van jouw dat leven werd 

wat je krijsend mocht ontmoetten. 

Een genezing onverwacht 

die de levenskracht omarmde 

als gezin hoopvol vereend 

wondervol intens verwarmde. 

Dat eigen plekje in het duin 

toegeëigend als het jouwe 

niemandsland pure natuur 

’t paradijs in jouw aanschouwen. 

Al die plekjes van jou en mij 

zijn als gouddraad ingeweven 

glinsteren in het zonnelicht 

als in marmer ingedreven.